De eervolle vermeldingen

Vijf gedichten worden beloond met een eervolle vermelding:

    • Levenskunst van Janneke Nijboer
    • De kunst van het afscheidnemen van Mariet Lems
    • Een ode aan de moestuin ‘Amstelhof’ in Amsterdam-Watergraafsmeer van Thomas Hessels
    • Reflectie van Theo Danes
    • moeder aarde van Koosje Istha

Een eerste eervolle vermelding ontvangt een gedicht dat misschien een beetje te boodschapperig ‘Levenskunst’ heet, maar tegelijk wel degelijk een levensinzicht verwoordt. Het gaat over ouderdom. Wat is ouderdom? Wat is een oud lichaam? Voor veel mensen die ruïne die achterblijft. De eervolle vermelding gaat naa ‘Levenskunst’ van Janneke Nijboer.

Levenskunst

In de spiegel ziet ze haar huid,
als een T-shirt op zaterdag
losjes om haar heen hangen.

Het valt haar op hoe nauwkeurig het lijf,
de huid aan de binnenkant vastnaait
in een steeds ingewikkelder
patroon van lijnen en knooppunten.

Vandaag weerstaat ze de neiging
om met haar vingers
de ergste kreukels rond
haar ogen glad te trekken.

© Janneke Nijboer

In dit gedicht staat een voorwerp met geschiedenis centraal. Een tafel vol kringen en met ‘de diepdruk van kindertekeningen’. De eigenaars moeten afscheid nemen, maar kan dat wel? Het gedicht ‘De kunst van het afscheidnemen’ van Mariet Lems geeft op een bijzondere manier raad. In de gebiedende wijs.

De kunst van afscheid nemen

Sta samen aan een kant van de tafel
laat vingers dansen door de kringen
van glazen van jaren
leg je handen op de diepdruk
van kindertekeningen, breek niet
ontwijk de kerf van het woedende mes
kijk elkaar aan
elkaar aan
elkaar

zand erover
schrijf er een brief naar de ander in
het liefste dat je je van vroeger herinnert

zaag de tafel doormidden
draai hem om
kies allebei je richting
zet je verstand op
eindig, hijs de zeilen
tel knopen
vaar uit
vaar niet
vaarwel

© Mariet Lems

Dit gedicht neemt ons mee door de vier jaargetijden in een aards paradijs. Honderd jaar geleden was het vast opgenomen in Kun je nog zingen, zing dan mee, maar toch klinkt het niet gedateerd. Misschien kan deze ode, voorzien van de goede noten, een mooi lijflied worden voor de moestuinderij.

Een ode aan de moestuin ‘Amstelhof’ in Amsterdam-Watergraafsmeer

Opgedragen aan alle moestuinen en moestuiniers in Nederland

Oh Amstelhof
Ik tuit mijn lof
over die hof van heden
Die vreugde teelt
uit menseneelt
en kromgebogen leden

De winter stokt
de lente lokt
de holen uitgekropen!
De tuinder waait
de tuinder zaait
z’n hoofd en handen open

De zomer bol
de manden vol
met groente en met vruchten
Het zweet zingt luid
het lichaam uit
in wolkenloze luchten

De herfst begint
zie ze in wind
en weer de stelen rapen
De aarde geeft
al wat ie heeft
om daarna te gaan slapen

De winter leit
het zwart tapijt
onder een witte deken
De tuinder wacht
tot alle pracht
weer open zal gaan breken

Zo draait ie rond
Van grond naar mond
De cirkel van het leven
De zaaier bot
zijn eigen god
het zaad tot vrucht verheven

Dus zing de lof
van Amstelhof
waar mensen met hun handen
met harteklop
en riek en schop
de hemel laten landen

© Thomas Hessels

Het vierde gedicht met een eervolle vermelding is ‘Reflectie’ van Theo Danes. Een parmantig rijmend gedicht met een laconieke reflectie op een vraag die je ook veel dramatischer kunt behandelen: hebben wij nog het recht om ons voort te planten?

Reflectie

Mijn zus mag me graag plagen: ‘Zeg, wanneer word ik nou tante?’
De stilte die dan volgt geeft van een berg van twijfels blijk
Want ik wil kinderen tot ik een blik werp in de kranten
De wereld lijkt ons tegenwoordig liever kwijt dan rijk

Milieuvervuiling, oorlog, aids: dit is de hel van Dante
Klimaatakkoorden zetten ook geen zoden aan de dijk
Moet ik het aards toneel voorzien van nieuwe figuranten?
Een kind is leuk in theorie, maar jankt in de praktijk

Dus tja, ik loop niet graag in zeven sloten tegelijk
Zo’n levensvraag moet eerst worden belicht van alle kanten
Ik concludeer kordaat wanneer ik in de spiegel kijk:
Het is gewoon te zonde om mezelf niet voort te planten

© Theo Danes

De laatste eervolle vermelding ontvangt het gedicht ‘moeder aarde’ van Koosje Istha. Een ik-figuur maakt een kosmische reis naar een geliefd ‘jij’. Een van de juryleden schreef: ‘De kosmische vergroting doet me aan de jonge Marsman denken, alleen had die bij hem het effect van zelfverheffing en hier worden beide gelieven kosmisch vergroot, wat hun liefde eeuwigheidswaarde geeft.’

moeder aarde

over de keien, tienduizend jaar geleden
versleept door kreunend ijs en zwarte sneeuw,
over het gras dat kreukelt onder voeten
en verend opspringt na mijn stap,
loop ik het pad dat steeds weer leidt naar jou.

tussen de sterren, duizend duizelingen,
de maan als gidslicht met mij mee,
tesamen met de witgerande wolken
en wind die in het donker speelt en duwt,
volg ik het spoor dat maar een richting kent.

en op de golven van wel duizend meren
en beken, plassen, oceanen, onderaardse stromen,
waar water zwijgt of in verrukking schatert
en groen geen kleur is maar geluid,
laat ik mij drijven en kom toch bij jou.

© Koosje Istha

admin - 5 februari, 2013
  • duurzaam dichten voor een bewoonbare aarde


  • Impressie Duurzame Gedichtendag 2013

    Foto: Tess Jungblut. Klik hier voor meer.

  • Visit Us On TwitterVisit Us On FacebookVisit Us On Youtube
  • Twitter

    Kijk we hebben er een groep collega's bijgekregen! Welkom #klimaatdichters twitter.com/StraverFrank/s…

    Op Duurzaam Dichten's Twitter via Twitter for Android

  • 
    

    Zoals het is.gedicht5-page-001

    Duurzame Gedichtendag 2013 Tweede Prijs. Filmimpressies op Vimeo en Youtube, meer berichten  op Facebook en Twitter.