Dit land houdt zo van mij
Het kust mijn voeten bloot
het lacht mij uit om mijn gelakte nagels

vermiljoen en karmozijn

Het blaast zijn adem als een aanzoek
over mijn huid
en ’s nachts beminnen wij elkaar
in zomeravond zacht.
Onder dit zoete samenzijn
word ik mijn moeder
toen zij was een kind
en dan mijn oma en haar moeder
tot ik in eindeloze generaties
natuur en eeuwigheid zie samensmelten. En

uit dit lieve land
verschijnen blote voetjes
lachend in het gras.
Dit land houdt zo van hen
het kust hun huid, hun mond
het blaast hen adem in
en ’s morgens in de zomerzon
bemint het land hen zo.
Ze worden zacht hun kinderen
de kinderen van hun kinderen
hun toekomst
totdat de zon verdwijnt.

Dit land
mijn rode nagel vangt zijn laatste licht
de aarde wordt een bal van vuur

vermiljoen en karmozijn.

© Joke Pas