Het winnende gedicht

Een indiaan stopt in de grond
gepunte stukken glas om licht
de toegang te verschaffen – en zo
groeit jaar na jaar de aarde dicht,
vooral met nuttige gewassen.
Een vlieg landt op het raam
en klimt langs daken aan de overkant
de eerste flauwe ster voorbij.
Het donker valt, de hemel spant
een diepte die ik niet begrijp.
Sterren zijn als puntjes glas –
ik zou graag nuttig willen zijn
zoals een ingezaaid gewas.

Uft van Duurstede                    

Het winnende gedicht werd op 26 januari 2012 vertolkt door Jessie Ehlhart, op muziek van Noortje Braat.

Winnaar Scholierenprijs

zang: Leendert

Wit Op Zwart
Groen Plus Blauw
De Lucht Is Niet Altijd Blauw,
Zon Brand Altijd Achter De Wolken.
De Wind Kolkt Door De Bomen,
Laat Ze Dansen,
Laat Ze Zingen,
Aapjes Klimmen,
Vogels Vliegen,
Zweven In De Wind,
Vinnen Stromen Mee Met Het Water.
Hand In Hand Lopen Wij Over De Aarde,
Door De Wereld Vol Met Leven,
Vol Met Dood.
Een Traan Gevallen,
Een Glimlach Gelachen.
Morgen Wordt De Wereld Weer Wakker,
Verlaat Zijn Dromen,
Betreedt Haar Leven.
Mee Met De Wind,
Terug Met De Zee,
Heen En Weer,
Tot Je Het Weet,
Weet Hoe Te Leven.

Aisha Willifer

Tweede Prijs

zang: Christiaan Winter

Dan duren dagen
duurzamer en langzamer
als je geduld hebt

Helena Karsten

…

Derde Prijs

zang: Jessie Ehlhart

Ontbijtritueel
De scheiding voorbij

De resten van de avondkrant
de broodzak (zonder achterkant)
wat vellen van de keukenrol:
pijlsnel raakt ons papierkrat vol.

De plastic deksels daarentegen
het bakje van de kaas (belegen)
de achterkant van die zak brood
de lege ketchupfles … geen nood:
zij gaan met routineus gemak
in onze plasticafvalbak.
Waar wij ooit zwegen in de vroege morgen
elk eenzaam kauwend op het eigen leed
zijn wij nu eensgezind blij etend aan het zorgen
dat alle afval van ons keukentafelkleed
terechtkomt op de juiste afvoerplek.

U vraagt zich af: zijn zij niet gek?

Ons meedoen aan de wegwerpmaatschappij
maakt ons integendeel voortdurend blij

Dit dagelijks scheiden lijkt ondraaglijk zwaar,
maar (onder ons): het houdt ons bij elkaar!

Riekje van Osnabrugge

…

Publiekslieveling

Groene Genade*

Vroeger, in het loopje naar school
Heb ik rozen in de knop geknakt
Ik heb met hoekige hakken
Expres ontelbare grasjes vertrapt
Groen bleef onbewogen

Zomaar omdat ik er zin in had
Scheurde ik van de treurwilg een tak
Riste er de bladeren af
Hengelde er waterpest mee op uit de sloot
En slingerde dat op het droge

Later heb ik heerlijke tuintjes verhard
Prachtige bomen zinloos gekapt
Algen met chloor overgoten
Korstmossen van het balkon geschrapt
Groen bleef mij gedogen

Ik geilde mij op aan zonnegeel
Ging aan de haal met hemelblauw
Heb met rood op de barricades gestaan
Met paars spirituele seances gedaan
Groen zag het onder ogen

Ik verviel aan het duister met zwart
Zag als enige uitweg nog wit
Aan het eind van een tunnel van licht
Net op het nippertje
Heeft groen mij toen bloemen gebracht

Sindsdien heb ik lange winters gewacht
Angst voor wraakzuchtige lentes gehad
Naar dromen over zwartgeblakerde bomen
Maar groen is mij genadig geweest
En steeds terug blijven komen

* mei 2010, gepubliceerd in Gouda op heterdaad (Gouda 2011)

Jan Graafland

…

Eervolle Vermeldingen

zang: Leendert

Dijken

Weerbarstig volk dat geen genoegen
neemt met grenzen, door de zee geschreven,
verdedigt zich met tonnen zand
in wallen langs de randen.

Hebzuchtig volk dat steeds verlangen
houdt naar meer dan dat het werd gegeven
bedenkt de polder
en alweer wijkt water voor zijn handen.

Hoogmoedig volk hoort niet het kabbelen van wat,
schijnbaar bedwongen, is gebleven
in ieder golfje,
hoor: geleende landen, geleende landen…

Jeannette Rijks

 …

Weten

Wie één bloem redt, redt niet de hele wereld.

Maar toch maar laten staan. Wie weet, kom jij
straks mijmerend voorbij en denkt verheerlijkt
– verleid door geur of kleur -: die bloem? Voor mij!
En plukt spontaan wat ik had laten staan.

Had laten staan – weet ik gelukkig nou –
voor jou. Dat is genoeg. Wat heb ik aan
de hele wereld, heb ik jou?

Adriaan Deurloo

Als beloning voor de eervolle vermelding is het gedicht op muziek gezet door Christiaan Winter en op 26 januari 2012 vertolkt door blokfluitensemble Amarilli’s Sunshine. Amarilli’s bestaat uit Ilse Gabel, blokfluit en sopraan, Tim Verweij, blokfluit en bariton, Lieze Mantel, alt-blokfluit, Monique Hiemstra, grootbas-blokfluit, Iris de Vries, tenor-blokfluit en Nienke Varkevisser, sopraan-blokfluit.

Op 29 september 2012 werd het heruitgevoerd op het Open Podium van de Openbare Bibliotheek Amsterdam.

…

Tien gedichten, de bovenstaande zeven en de drie gedichten hieronder, dongen mee naar de prijs voor de Publiekslieveling die aan het eind van de avond door het publiek werd gekozen.

Overige genomineerde gedichten

Exit polderland

Weids was het. Altijd.
Vanaf de fietsbrug naast de tocht
overzag ik het land tot Lisserbroek
de reiger poothoog in de sloot,
bedwelmend licht van hier
tot aan de overkant.
Glans van avond.

Het graan piekte groen in mei
tot later het goud
werd geoogst, en mist
de voorbode was van koud.
Zo zat het in elkaar!
Gewoon wordt ongewoon, blijkt nu
bebouwd dit vier-seizoenenland.

Nood breekt wet!
Het zal zo moeten zijn.
Mijn oneindige verten
lossen op in straten, kaarsrecht
in gelid, als zwaluwen op
een draad. Pikafstand.
Een ander geluid: dat wel!

De reiger zal zich redden.

Voor mij niet de euforie
bij die eerste paal vandaag.
Hef het glas!
…..op het afscheid.

Helma Gehéniau-de Koning

 …

Bodemloos

In mijn straat is een boom vergiftigd
de laatste met levende vogels
die fluitend op sierblik scheten

Om ons heen zijn de tuinen verdwenen
met liederlijk rondkruipend onkruid
planten woekerend buiten de paden
bloemen die lekten van geilheid

Verstening zet zich door van tuin tot tuin
onbuigzame bewoners eisen schone handen
een reus is omgelegd, de najaarsstorm
raast voortaan schadevrij door autostraten

Bij harten van glas, ogen van steen
bezetters tot de tanden bewapend
vergeten de vogels hun namen.

Koos Hagen

…

Sonnet in zonnepanelen op Vlieland

Zodra de zon het eiland brandt, het groen
bemoste zand van duinen tot een bed
vermaakt, heeft  hij het al op stroom gezet:
dit uitgedachte dak. Voor elk seizoen

zou het een buffer slaan, zoals het toen
de zee was met haar zilveren palet –
waarvan niet haalbaar bleek haar overhead
van de getijen in een snoer te doen.

Rest ons de wind nog – schraler dan aan land,
hier waar wij vissen vangen met de hand
en op een strekdam, die de golven breekt

zweept hij zijn stormen; hij die vuur ontsteekt
in ons de branding wekt met overdaad
aan Watt: Poseidon slechts om duurzaam gaat.

Gerda Posthumus

Inspirerend gedicht

Van goede aarde

Vallend lichaam
raakt de aarde.
Adem nog
in vingertoppen, haarwortels.
Te laat om te blijven.
Af te raken vroeg.

De cellen verstrooien
tot vruchtbare grond.

Wie gaat ploegen.
Wie vergeeft.

Christine Versluis

Dit vers inspireerde kunstenares Willemijn de Groot tot het maken van het gelijknamige werk in acryl op canvas, 100 x 80 cm.

Meer ingezonden gedichten zie elders.